Renkleri çekin çirkinleşmeyin!
Tozu pençe sabırları büke büke kendimize kaldığımızın farkındayım, evet biz atladık o tepeden, hayata inat damarlarımızda azmeden umutları peşimizde sürükledik:onları köle ettik varlığımıza biz hapsolmadık onların endamına. Ve evet çokça geçtik oralardan adılları saygısız itham eden "insan" denilen düzenlerin yanından ama kaybolmadık. Kendimizde yaşadık:sen,ben değil:bizdi sokaklar. Ve hatırlıyorum ellerin sıkıca birbirini tutuğunu kopuk duaların ardında. Arkasında kalmadan yol aldık inançların;inanç renkti parmak uçlarımızda. Gölgeler hep vardı biz koşarken,tökezledik ama düşmedik ziyan düşüncelerin arasına. Evet biliyorum hep vardı yanlışlar,kim olduğumuzu hatırladığımız sürece bizdik doğru idam edilen düşler arasında. Şimdi mi? Bilmiyorum. Renkleri asmışlar ıssız isimlerin arasına;şafağa ezberletilmiş kabulleri siliyorlar bir bir avuçlarımızdan. Bir yer gök hesabı tünemiş yarım satır aralarına. Bizi çekip çirkinleşin, tonları kırık ithamların arasında!
Ben bugüne doğmadım. Bizim varlığımızda renkler devrimle yol alırdı kızıl kıyamet ufkumuza.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder