Laftaki sakinliği bir kenara bıraksak yükseleceğimizi biliyorum.
Kıyameti kendinde bir hayatın çırpınışları bu.Yüzlerin bencil ruhlarına gömüldüğü ve seslerini yalnızca içsel didişmelerinin işittiği.Bir şeyleri yanlış yapıyorum evet ama hata var mı yoksa hata zaten ben miyim bunu kestiremiyorum.Çığlıklar duyuyorum rahmimde sancılı,evet bir çok yalnız varlıkları çoğaltıyorum.Lakin kabulüm değil,yok yere atılan benim evrene ve ben ne kadar ziyan isem bir o kadar daha israf üreyecek ismimle.
Telkini zayıf kıpırtıları kollamaktan aldığında kendini seslerin varlığında nasıl kesildiğini farkedeceksin ancak hunhar benliğin;ürediğin yerde öleceksin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder